Płomienne włosy, gorące głowy?

Przeklęty szkolny przymus mundurkowy (bordowy łach z non-ironu - koszmar moich wczesnych lat 70.) czy legendarny dyrektor bydgoskiego liceum, niemal obsesyjnie wbijający uczennice w grzeczne spódniczki... Dawne szkolne legendy. I komu to przeszkadzało?... Odpowiedź jest prosta - prawie wszystkim. Miłośnikom wolności jednostki i miłośnikom rozumu w ogóle. Fala równania do wspólnego odzieżowego poziomu przeszła niedawno przez bydgoskie szkoły jeszcze raz, choć miała już inny kontekst, temperaturę i jakość (również gatunkową - materiałów, z których szyte są uczniowskie uniformy).

<!** reklama>

Gdzieś w tle dyskusji na temat powrotu do tradycji jednolitych strojów w szkołach był i ten wychowawczo-obyczajowy. Próba powściągnięcia w zasadzie już nieokiełznanej fantazji młodzieży na temat tego, co można na siebie włożyć i co ze sobą zrobić...

W zaprzyjaźnionej klasie liceum pojawił się na tzw. wymianie uczeń z Teksasu. Zapytany o różnice między szkolnymi obyczajami, poinformował rówieśników, że u nich wszyscy bawią się na imprezach, których swoboda nie mieści się młodym Polakom w głowach. Otóż mieści, bo oglądają (w oryginalnej wersji językowej) ichnie seriale i siedzą pół doby w Internecie. Więc trudno się dziwić, że i polscy uczniowie chcą mieć prawo do włosów czerwonych jak Rihanna, i chcą kręcić dredy.

Ich nauczyciele też o tym wiedzą, tyle tylko, że to ciągle polska szkoła i nasze kanony wychowania. Wychowawcy, ale głównie rodzice powinni więc pamiętać, że gdzieś jest granica krótkich spódniczek i długich paznokci. I nie dać sobie wejść na statecznie ostrzyżoną głowę.