Pauza cenniejsza niż słowo

<!** Image 1 align=left alt="Image 212213" >Ostatnio moje myśli zaprzątali gimnazjaliści, biorący udział w IV edycji Festiwalu Pięknego Głośnego Czytania im. Kazimierza Hoffmana.

Jako zasiadająca w jury, wysłuchałam ponad 50 czytających uczniów. To ciekawe, ale i niełatwe doświadczenie, szczególnie, że koncentracja „siada” po pierwszych dziesięciu czytających i trzeba brać się w garść, by uczciwie wyłapać wady wymowy, usterki płynności, wyrazistości i wszelkie inne mankamenty, za które zabiera się punkty.

Zabrałam ich, niestety, dużo. Uczucia miałam po tym konkursie ambiwalentne. Po pierwsze, wielka radość, że dzieciakom się chce, że jest konkurs, który na sens pięknego czytania uwrażliwia, po drugie żal, że wielu z młodych ludzi czytać nie potrafi. A przynajmniej nie potrafi ok. 20 procent z tej przesłuchiwanej grupki.

Piszę o tym nie po to, żeby dołować, ale żeby zwrócić uwagę, że: dukanie, dziamdzianie pod nosem, strzelanie tekstem z prędkością karabinu maszynowego, czytanie bez zrozumienia, połykanie końcówek, przełoży się kiedyś na życiową komunikację. Przewodniczący jury zwrócił uwagę na coś ważnego. Powiedział: „Pauza jest równie cenna jak słowo”.<!** reklama>

Ci młodzi ludzie za nic mają ciszę. Mam nadzieję, że się jej jeszcze nauczą. Patrząc szerzej, tej pauzy nie słychać nie tylko w tekstach, ale i w wypowiedziach medialnych.

Brak oddechu bardzo szkodzi, a najduszniej jest chyba na internetowych forach, które aż kipią od wzajemnego niezrozumienia. Kto wie, czy jego źródłem, bardziej niż różnice poglądów, nie są czasem problemy z czytaniem.