Kobiety mają decydujący wpływ na domowe budżety w wielu, jeśli nie w większości rodzin. Kupują żywność, artykuły gospodarstwa domowego, ubrania i buty dla całej rodziny. Znają się często na finansach, rynku nieruchomości, sprzęcie rtv i agd oraz różnych nowoczesnych gadżetach nie gorzej niż partnerzy. To one najczęściej wybierają miejsce, gdzie rodzina spędzi wakacje, troszczą się o zdrowie bliskich, umawiając ich na prywatne wizyty u lekarzy, decydują o kolorze ścian i kafelków podczas remontu mieszkania. Jeżeli nawet zarabiają mniej niż mężowie, mają co najmniej równy głos w większości związków, jeśli chodzi o gospodarowanie domowym budżetem.
Dlaczego więc nadal w wielu reklamach, którymi jesteśmy bombardowani przez media, dominuje stereotyp mężczyzny jako decydenta - bohatera, zapewniającego rodzinie lepszą przyszłość poprzez podpisanie umowy na korzystny kredyt, zakup nowego auta czy uszczęśliwienie uroczej żony (najlepiej atrakcyjnej i długowłosej blondynki) oraz koniecznie dwojga rezolutnych dzieci, chłopca i dziewczynki, perspektywą egzotycznych wakacji? Dlaczego dla pań zarezerwowano rolę kuchty serwującej dania z torebek albo praczki testującej nowy proszek? Reklam przełamujących te stereotypy jest nadal niewiele - młody ojciec, który cieszy się, że dzięki nowemu sposobowi prania ma więcej czasu i może zapleść córce warkocz, to jedna z nielicznych, może dlatego zapada w pamięć. Sądzę, że siła reklamowego przekazu byłaby większa, gdyby ich autorzy odeszli od tradycyjnego pojmowania kobiecych i męskich ról w rodzinie, tradycyjnego w negatywnym znaczeniu. Bo nie ma nic uwłaczającego w tym, że kobieta gotuje, pierze i sprząta, ale dobrze, gdyby panowie także doskonalili te umiejętności. Warto też uwzględnić fakt, że coraz częściej panie nieźle znają się na autach, telewizorach, telefonach i to one zdecydują albo nie o zakupie konkretnego produktu. A panom pozostawmy jako ich wyłączną domenę reklamy piwa. Tu mogą grać znawców tematu.
Lucyna Budniewska
