Austriacki reżyser, Michael Haneke, nie byłby sobą, gdyby nie zaryzykował. Nakręcił film wbrew powszechnemu kultowi młodości i wygrał. „Miłość” nagrodzono w Cannes Złotą Palmą.
<!** Image 3 align=none alt="Image 199055" sub="Emanuelle Riva i Jean-Louis Trintignant w scenie z filmu [Fot. archiwum filmu]">Ale też reżyser to wybitny, bo spod jego ręki wyszły takie choćby doskonałe filmy, jak „Pianistka” czy „Biała wstążka”...
W filmowym świecie funkcjonuje (głównie już prześmiewczo) takie powiedzenie: „prawda czasu, prawda ekranu”. W pewnym sensie - i na serio! - jak ulał pasuje ono do „Miłości” Hanekego. Bo zrobił film prawdziwy do bólu, pokazując wielką love story, której czas zdaje się nie imać. A przecież dotyka on - i to bardzo dojmująco - dwojga bohaterów: starych, pomarszczonych ludzi, którym do drzwi puka „sucha kostucha, ta miss wykidajło”, jak pisała o śmierci Agnieszka Osiecka w swoim słynnym „Balu”.<!** reklama>
Silne więzy uczuciowe łączyły parę muzyków - małżonków w podeszłym wieku - od zawsze. Ale gdy przemija czas pierwszych porywów serca i gorącej namiętności, gdy w jej miejsce pojawiają się przypadłości gastryczne, wieczna kapka u nosa i szuranie papciami, najczęściej miłosne karesy zastępuje zrzędliwość i robienie sobie nawzajem różnych złośliwości. A ludzie trwają obok siebie już tylko dlatego, że przyzwyczaili się do starego fotela we wspólnym salonie.
Tymczasem Anne (Emmanuele Riva) i Georges (Jean-Louis Trintignant) - niepozbawieni starczych dolegliwości, a na dodatek stojący w obliczu śmiertelnej choroby - bronią dobrego imienia miłości. Tyle że tej prawdziwej, która bardziej jest dawaniem niż braniem i oznacza wspomaganie się w najtrudniejszych chwilach oraz dzielenie trosk i lęków. W tym - strachu przed nieuniknionym. (kaba)
Film „Miłość” (scenariusz i reżyseria Michael Haneke) wchodzi na ekrany polskich kin 2 listopada 2012 r.
