<!** Image 1 align=left alt="Image 11627" >Nie wiem, jakie stopnie wystawią mu za 20 czy 50 lat. Nie wiem, czy będzie mu się pamiętać świetną misję na Ukrainie, czy paskudną goleniową przypadłość. Swoją prezydenturę kończy jednak w kiepskim stylu. Decyzja Aleksandra Kwaśniewskiego o wszczęciu ekspresowej procedury ułaskawieniowej Zbigniewa Sobotki, to bowiem niebezpieczny sygnał, który poszedł w lud.
Przypomnijmy więc, jak to wiceminister Sobotka stał się symbolem. Otóż kamraci przestępców, ulokowani w Sejmie, ostrzegli ich o akcji Centralnego Biura Śledczego. Mało obchodziło ich to, że mogą zginąć policjanci - sitwa to sitwa. Zostali wyłapani i skazani, wyrok w sprawie Sobotki utrzymał sąd apelacyjny. Nie znalazł okoliczności, dzięki którym mógłby złagodzić karę. No, ale znalazł się pan prezydent. I zareagował. Też symbolicznie.
Do tego Sobotka to niejedyny kolega Aleksandra Kwaśniewskiego, któremu prezydent pragnie zafundować prezent. Wszczęto też ułaskawieniową procedurę w sprawie Ryszarda Kalisza. Sprawa to znacznie mniejszego kalibru, ale bolesna dla Kalisza jako prawnika.
Trwają więc spekulacje, czy to tylko kumplowskie gesty, czy raczej ukłony Aleksandra Kwaśniewskiego w stronę pewnych środowisk politycznych. Trwa też kuriozalny wyścig z czasem, bo wiadomo, że kiedy nastanie Lech Kaczyński, to żadnych ułaskawień nie będzie. Tylko gdzie tu państwo prawa? Gdzie to naprawianie Polski, o którym wszyscy trąbią? Okazuje się, że to tylko frazesy? Krew mnie zalewa, kiedy słyszę biadolenia niektórych polityków, opłakujących „dramat Zbigniewa Sobotki”. A co z dramatem policjantów, którzy mogli zostać odstrzeleni, bo paru lewusów postanowiło ratować kumpli z ferajny?
Mam tylko nadzieję, że prezydent Kwaśniewski nie ma więcej takich atrakcji w szafie. Trochę czasu mu jeszcze zostało.
