Pomysłodawcom przyświeca zbożna idea zachowania po wsze czasy pamięci o tych, którzy przez wieki budowali naszą rzeczywistość i w sposób szczególny przyczyniali się do rozkwitu Bydgoszczy, a także tych, którzy sławili jej imię w świecie. Jak każdy pomysł w Polsce, propozycja prezesa Derendy ma tyle samo zwolenników co przeciwników.
[break]
Kogo wynieść na cokoły?
Największe emocje wzbudza sprawa najmniej ważna - wybór kandydatów na cokoły. Wydaje się, że ten problem da się rozwiązać. Jest bez wątpienia kilkanaście zasłużonych dla miasta osób, których dokonania mają ponadczasowy charakter. Znaleźć je można choćby pośród patronów ulic. Ich uwiecznienie zaakceptuje każdy rozsądny bydgoszczanin. Istotne jest tylko to, by zachować właściwą proporcję, a przy wyborze wznieść się ponad aktualną koniunkturę polityczną.
Tymczasem warto zwrócić uwagę na istotniejszy, acz niedostrzegany walor pomysłu. W dobie deprecjacji nauki, w tym historii, w czasach, gdy jedyną umiejętnością znaczącej części absolwentów gimnazjów jest małpia zwinność w rozwiązywaniu testów, a spora grupa absolwentów liceów ma świadectwo maturalne bez powodu, każdy nośnik historii jest ważny.
Skoro w roku ubiegłym 19 mln Polaków nie przeczytało żadnej książki, nakłady „gazet” dla „czytelników”, którzy myślą, że myślą, sięgają setek tysięcy, a w ciągu ostatnich piętnastu lat liczba wtórnych analfabetów w Polsce przekroczyła sześć milionów, mamy dwa wyjścia.
Poddać się czy walczyć?
Możemy usiąść i płakać, wspominając czasy wstrętnej komuny, kiedy absolwent szkoły średniej był człowiekiem wykształconym, a z poziomu nauczania w polskich szkołach podstawowych byliśmy dumni nie tylko w Europie. Możemy wzorem pozbawionych wyobraźni urzędowych propagatorów, kreatorów, moderatorów itp. organizować „iwenty”, co znacząco wpływa na statystykę i uzasadnia potrzebę utrzymywania przy życiu urzędowych propagatorów, kreatorów, moderatorów itp. Możemy nie robić nic.
Możemy też wiedząc, że to co było se ne vrati, poszukiwać alternatywnych form historycznej narracji. Tak się dzieje na całym świecie. Czymże innym są nowoczesne muzea czerpiące z najnowszych osiągnięć informatyki, często trafiające do największego nawet ignoranta? Czymże innym są interaktywne galerie, w których zwiedzający, przeniesiony w dawne wieki, staje się uczestnikiem tamtej rzeczywistości? Te jednak wymagają ogromnych nakładów i co ważne - swą ofertę kierują do osób, które chcą odwiedzać muzea i galerie. Nie są to raczej „czytelnicy” „gazet”.
Właśnie kończą studia ofiary reformy polskiego szkolnictwa. Pojdą do szkół i najlepiej jak potrafią będą nauczać miliony płodzonych przez wtórnych analfabetów wtórnych analfabeciątek. Te, jak ojce, do książek, muzeów i galerii zaglądać nie będą.
Zaintrygować,
zmusić do refleksji...
W kategorii działań kierowanych ku takim osobom mieści się propozycja TMMB. Wyobrażam sobie, że figurom osób ważnych dla miasta towarzyszyć będą opisy ich dokonań. Jeśli twórcy pomysłu znajdą atrakcyjną formę przekazu, która przyciągnie wzrok, zaintryguje, zatrzyma w biegu i choćby niewielką grupę przechodniów zmusi do refleksji, warto nowy pomysł zrealizować.
