Fuzja szpitali w liście rektora Sokali. Jak czytać wyjaśnienia szefa UMK? - Minął tydzień

Długo też nie trzeba było czekać na pierwszą reakcję. Stowarzyszenie Metropolia Bydgoska, zdecydowanie sprzeciwiające się likwidacji szpitala Biziela jako odrębnej jednostki służby zdrowia, list rektora do wiceministra skopiowało i wysłało do… wojewody kujawsko-pomorskiego. Ten list z kolei zawiera dwa istotne pytania, które Metropolia Bydgoska kieruje do wojewody: Jak obecnie wygląda mapa zaspokajania potrzeb medycznych mieszkańców Bydgoszczy i okolicznych powiatów? Ile wynosi czas oczekiwania we wspomnianych szpitalach na porady specjalistyczne w przyszpitalnych poradniach, zabiegi oraz operacje, a także obsługa w SOR? Stowarzyszenie zaraz zresztą ułatwia wojewodzie rozmyślania nad tymi pytaniami, formułując wniosek, że działania, które planuje UMK, doprowadzą do pogorszenia dostępu do opieki medycznej i wydłużą czas oczekiwania na zabiegi czy wizytę.

Klamka do sali operacyjnej z tabliczką „fuzja” jeszcze nie zapadła. Potwierdza to w liście do wiceministra rektor UMK, zaznaczając, że połączenie obu szpitali „pozostaje jak dotąd na etapie rekomendacji, a ostateczna decyzja w tej sprawie zapadnie po uzyskaniu opinii Rady Collegium Medicum”. Do podjęcia decyzji prawdopodobnie więc pozostaje niewiele czasu. Rada Collegium Medicum ma się spotkać we wrześniu. Zanim wypowie się na temat fuzji, warto zebrać i zapamiętać wyjaśnienia i obietnice, które rektor zawarł w liście do wiceministra. Jest to przecież pierwsze bodaj oficjalne zabranie głosu w tej sprawie przez osobę, do której należy ostateczna decyzja o fuzji szpitali.

Zacznijmy od kwestii, których list nie wyjaśnia. Rektor na przykład nie informuje wiceministra, czy negatywna opinia Rady Collegium Medicum sprawi, że do połączenia szpitali nie dojdzie. A jeśli tak, to czy dojdzie do głosowania i czy do podjęcia decyzji wystarczy w nim zwykła większość?

Druga ważna kwestia. W liście rektora UMK pojawia się deklaracja dotycząca wynagrodzeń. Fuzja szpitali ma bowiem pozwolić na „ujednolicenie formy zatrudnienia pracowników i poziomu wynagrodzeń, a więc likwidację zjawiska konkurowania obu szpitali uniwersyteckich w pozyskiwaniu pracowników”. Zapis ten odnosi się też do wcześniejszego fragmentu listu, w którym rektor pisze: „Sytuacja finansowa szpitali ma wyraźny wpływ na politykę zatrudnienia – nasze jednostki nie są konkurencyjnym miejscem pracy z uwagi na warunki, które mogą zaproponować. W ostatnich latach widać tendencję odchodzenia ze szpitali kluczowych pracowników, co ma istotny wpływ na proces prawidłowego i ciągłego udzielania świadczeń medycznych”.

Po ewentualnej fuzji szpitali z oczywistych względów nie będzie więc mowy o wzajemnym przeciąganiu do siebie kluczowych pracowników pomiędzy „Juraszem” i „Bizielem”. Jak jednak połączone szpitale obronią się przed zakusami z zewnątrz na swych najlepszych ludzi? Nie jest to w liście powiedziane wprost, lecz można z niego wywnioskować, że podwyżka ich wynagrodzeń będzie możliwa dzięki zwolnieniom tych pracowników, na którym szpitalom mniej zależy. Pięknie! Jak to się jednak ma do konieczności spłacania długów, które w przypadku „Biziela” sięgnęły już 157 mln zł?

Jak wreszcie sprawić, by przy deklarowanej przez rektora niezmiennej liczbie łóżek w obu szpitalach, mniejsza grupa pracowników podołała zadaniom, jednocześnie tworząc „konkurencyjne warunki pracy” w stosunku do innych szpitali?