Do czego zdaje się bydgoski ośli upór

<!** Image 1 align=left alt="http://www.nowosci.com.pl/img/glowki/reszka_jaroslaw_powazny.jpg" >Jerzy Derenda, prezes Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy, a wcześniej wieloletni redaktor „Dziennika Wieczornego”, czyta prasę i odczuwa przerażenie językiem mediów w naszym regionie. Osobliwie przeraża go pewien dziennikarz z Torunia, który ostatnio w swym felietonie użył sformułowania „Problem jest jednak z oślim uporem bydgoskim”, nieco wcześniej zaś: „Bydgoski wół nie pamięta więc, jak cielęciem był”.

<!** reklama>Celowo nie podaję nazwiska tego dziennikarza, bo go dobrze znam i lubię, choć nie zgadzam się z nim w wielu sprawach, w tym w poglądach na stylistykę oraz charakter stosunków bydgosko-toruńskich. Mój stosunek do dziennikarza z Torunia jest zarazem dowodem na to, że można kogoś lubić, nie zgadzając się z nim nawet w tak fundamentalnych sprawach jak polityka i religia (bo stosunki bydgosko-toruńskie to dla niektórych polityka i religia zarazem).

Co więcej, ośli upór też czasem bywa zaletą. Jak mimo upływu kilkunastu lat doskonale pamiętam, województwo kujawsko-pomorskie istnienie zawdzięcza właśnie oślemu uporowi kilkudziesięciu samorządowców, głównie z Bydgoszczy, którzy zamęczali Warszawę wnioskami, petycjami, opracowaniami czy wreszcie organizowanymi przez siebie akcjami protestacyjnymi.

Bez tego województwa tematu bydgosko-toruńskiej rywalizacji o władzę i pieniądze w ogóle by nie było. Pytanie tylko, czy byłoby nam lepiej żyć na obrzeżach makroregionu ze stolicą w Gdańsku albo Poznaniu, przy których i Bydgoszcz, i Toruń niewiele miałyby do powiedzenia. Może więc baranie głosy bydgoskich wołów idą jednak w niebiosy?