Bezradność wobec tego, co w człowieku

<!** Image 1 align=left alt="http://www.nowosci.com.pl/img/glowki/maka_wojciech.jpg" >Wczoraj w bydgoskim sądzie oglądaliśmy pierwszy rozdział nowego, publicznie rekonstuowanego horroru. 27-letnia kobieta oskarżona o mord na matce konkubenta.

Miała zabić młotkiem, potem poćwiartować zwłoki siekierą, spalić część, a resztę poukrywać w zamrażarce i powrzucać do szamba... Miejscowość mała, wieś po prostu. Dom - zdaniem mieszkańców - niby nie taki zły. Niektórzy są zdziwieni, że ta niepozorna blondynka mogła coś takiego zrobić.

<!** reklama>Dom zły może i nie był. Zły - zdaniem Renaty K., oskarżonej - był jej konkubent, a syn zamordowanej. Bo żył z matką w związku kazirodczym. A swojego brata nie lubił, bo matka jemu tylko dawała pieniądze. Tak twierdzi postawiona przed sądem, zmieniając ciągle zeznania. Teraz do sądu należy przeanalizowanie sprawy pod kątem prawa i wydanie sprawiedliwego wyroku.

Ten mord nie jest odosobniony. Kto kojarzy Bolszewo pod Wejherowem? Ofierze, kobiecie, całkiem niedawno zadano 34 ciosy nożem. A mordercę z maczetą we Włocławku? Skatowanie bezdomnego na Gdańskiej w Bydgoszczy? Nie można zapomnieć o zabójstwie Eweliny Skwary i wielu, wielu innych zdarzeniach. Najgorsze jest to, że takie zdarzenia powoli zaczynają nam niknąć w zalewie podobnych brutalnych faktów i ludzkiego zezwierzęcenia.

I za każdym razem zadajemy sobie pytanie, co to jest takiego, co siedzi w człowieku i każe mu tłuc młotkiem, zabić, kroić i palić drugiego człowieka?

I za każdym razem - przynajmniej ja - bezradnie rozkładam ręce. Bo nie wiem.