Stapelie
Stapelie to ciekawe sukulenty, znane też jako „gwiazda szeryfa” – od oryginalnego kształtu ich kwiatów. Mniej przyjemna, alternatywna nazwa to brudnica.
Te rośliny mają zgrubiałe, wydłużone pędy, z wyraźnymi żebrami, wzdłuż których pojawiają się ciernie. Pędy stapelii przeważnie są wzniesione, jednak są gatunki, u których mogą się płożyć. Należy do nich m.in. Stapelia macrocarpa znana też jako Huernia macrocarpa. Ta roślina tworzy długie, przewieszające się pędy. W dobrych warunkach może kwitnąć, a jej kwiaty mają intensywne, purpurowe zabarwienie.
Te rośliny powinny mieć dużo światła, ale rozproszonego, a zimą – obniżoną temperaturę.
Starzec Rowleya
Starzec Rowleya (Senecio rowleyanus) to niezwykle dekoracyjny sukulent. Jego liście są drobne i tak zgrubiałe, że wyglądają jak małe kuleczki (mogą też być spiczasto zakończone) w jasnozielonym kolorze. Są one rozmieszczone na długich pędach w pewnych odległościach od siebie. W naturze pędy płożą się, ale równie dobrze mogą zwisać z doniczek. Potocznie ta roślina bywa nazywana „sznurem pereł” i jeśli tylko wyobrazimy sobie perły zielone, jest to bardzo trafne.
Jednak, żeby starzec Rowleya wyglądał pięknie przez długi czas trzeba zapewnić mu odpowiednie warunki. Są one analogiczne do wielu innych sukulentów, ale akurat ta roślina pozostawia niewielki margines na błędy uprawowe.
Musi mieć jasne miejsce, z koniecznie rozproszonym światłem, przepuszczalną ziemię, która będzie lekko przesychać między jednym a drugim podlaniem. Koniecznie powinno się zadbać o wysoką wilgotność powietrza (szczególnie zimą) – roślinę dobrze jest zraszać. Zimą optymalna temperatura to 13-16ºC (po okresie chłodu roślina zakwitnie). Jeśli nie możemy tak obniżyć temperatury, nie umieszczajmy „korali” przy grzejących kaloryferach.
Trzykrotka sillamontana (włochata)
Do sukulentów bywa też zaliczana piękna roślina doniczkowa – trzykrotka sillamontana, zwana też trzykrotką włochatą. Jej mięsiste liście pokrywają gęste, jedwabiste i dość długie włoski, czyli tzw. kutner. Sprawiają one, że liście wyglądają bardzo ciekawie, ale mają też funkcją praktyczną – chronią przed nadmierną utratą wody.
Ta trzykrotka tworzy dość długie pędy, z ustawionymi naprzeciw siebie listkami. Latem może kwitnąć (najczęściej na różowo), a jej kwiaty – jak wszystkich trzykrotek – mają po trzy płatki.
Trzykrotce włochatej wystarczy zapewnić rozproszone światło, przepuszczalne podłoże i od czasu do czasu podlać. Sezonowo można ją uprawiać w ogrodach, nie znosi temperatur poniżej 10ºC, więc w Polsce jest uprawiana jako jednoroczna.
Wilczomlecze
Długie, „pełzające” pędy mają m.in. dwa gatunki wilczomleczy. Jeden nazywa się oficjalnie Euphorbia caput-medusae (czyli wilczomlecz głowa Meduzy), drugi to Eupforbia flanaganii (na zdjęciu), zwany potocznie włosami lub głową Meduzy. Obie rośliny są do siebie podobne i przypominają głowę mitycznej postaci – Meduzy, która zamiast włosów miała węże.
Długie, smukłe pędy wyrastają z krótkiego tzw. kaudeksu i rozchodzą promieniście na boki. Na końcach pędów mogą pojawiać się żółte kwiaty oraz niekiedy liście. Uwaga – mają ciernie. Te rośliny jeszcze nie są popularne w Polsce, ale warto zwrócić na nie uwagę. Obie rośliny znoszą pełne słońce i wybaczają nieregularne podlewanie.
licencja CC BY-SA 3.0
