W obronie każdej formy życia

Patrząc na zaangażowanie, które towarzyszyło uczestnikom marszu w obronie życia, odczuwałam swoisty niedosyt. Z jednej strony cel szczytny i oczywisty dla większości ludzi, bo niewielu jest takich, którzy chcą i lubią zabijać. Dobrze też, że człowiek potrafi się jednoczyć, manifestować swoje poglądy. Forma marszu jest jednak najłatwiejsza do zrealizowania. Między innymi dlatego, że jesteśmy zwierzętami stadnymi i lubimy czuć więź z tymi, którzy myślą tak samo. W tej kwestii nic się nie zmieniło od czasu, kiedy opuściliśmy jaskinie.

<!** reklama>

Nie odkryję też Ameryki, jeśli przypomnę, że Polska jest krajem katolickim, mocno związanym z naukami Chrystusa. Polacy lubią powoływać się na Biblię oraz słowa Jana Pawła II nie tylko wtedy, kiedy mówią o obowiązku obrony życia od chwili poczęcia do naturalnej śmierci. Rzeczywistość, niestety, owe szczytne i słuszne idee zamienia w najbardziej ponure dramaty. Mimo ogromnej bogobojności Polaków, nadal martwe noworodki zawinięte w foliowe worki znajdowane są w śmietnikach. Rodzice ciągle maltretują dzieci, a seniorów swoich rodów zaniedbują, głodzą i porzucają. Jeśli wierzyć europejskim badaniom, Polacy są coraz mniej wydolni wychowawczo. Prawdopodobnie dlatego dzieciom w naszym kraju żyje się źle - gorzej mają tylko mali Bułgarzy i Rumuni.

Marzy mi się więc, żeby Polacy nie tracili swojej energii wyłącznie na manifestowanie i wypowiadanie mniej lub bardziej ostrych słów, ale by rzeczywiście zaczęli sobie pomagać. „Jesteśmy po to, by służyć innym” - powtarza Dalajlama XIV, myśląc o wszystkich istotach. Pamiętajmy o nim na co dzień.