Obszar w Togo, zamieszkały przez lud Batammariba. W 2004 roku trafił na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Na terenie znajdują się budowane z gliny domy (takienta), która uważa się za symbol Togo. To, jak budowane są te domy, jest element wiedzy rdzennych członków społeczności. Według World Monuments Watch, ta wiedza nie przetrwa, jeśli nie zostaną ograniczone czynniki hamujące przekazywanie tradycyjnej wiedzy.

Ten obiekt znajduje się w miejscowości Asjut w Egipcie. W XIX wieku miasto było kwitnącą stolicą regionu, a dominowały w nim duże i wpływowe rody, które budowały swoje pałace wzdłuż brzegu rzeki. Jednym z takich obiektów jest powstały w 1910 roku dom rodziny Alexan, nawiązujący do europejskiego stylu renesansowego. Dom pozostawał własnością rodu do 1995 roku, kiedy to kupiło go państwo. To jedna z nielicznych przetrwałych w Asjut rezydencji i choć miała stać się siedzibą muzeum narodowego, stoi zamknięta. Jeśli nie uda się skutecznie podjąć nowych wysiłków wykorzystania budynku, będzie dalej niszczał.

XIX-wieczny wiadukt zbudowano w Anglii nad rzeką Erewash. Powstał w 1877 roku i miał umożliwić powstanie nowej linii kolejowej. Zbudowano go z kutego żelaza, którego w tamtym czasie nie produkowano już na skalę przemysłową, gdyż zastąpiła go stal. Wiadukt był używany przez lata, a ostatni pociąg przejechał nim w 1968 roku. Od tego czasu obiekt jest nieużywany, jednak lokalna społeczność stawiała opór przed jego rozbiórką. Wiadukt trafił na listę World Monuments Watch, by wesprzeć plan jego rewitalizacji i przekształcenia go w szlak pieszy i rowerowy.

Klasztor i muzeum leżą w samym centrum stolicy Mongolii. Powstał w stylu chińskim, a do jego dekoracji użyto aż 1821,2 kg czystego srebra. To jeden z najcenniejszych zespołów klasztornych w Mongolii, ale także unikalne źródło na temat buddyzmu mongolskiego i jedno z niewielu zachowanych powiązań z przeszłością. WMF umieściło świątynie na swojej liście, by wesprzeć wysiłki podejmowane w celu ochrony tego miejsca.