Wszystkie telewizje przedwakacyjnie kończą spektakularne programy - różne widowiskowe „talent show” czy sezony seriali. W niedzielę w TVN rozstrzygnięto „X Factor” na korzyść białoruskiego grajka streetowego (jak mówi o zarabianiu grą na ulicy mieszkający od kilkunastu lat w Polsce Genek Loska). W finale pokonał on barwnego wokalistę, Michała Szpaka. Juror Kuba Wojewódzki (nie wiedzieć czemu, blisko 50-letniego faceta zwykło się „tykać” per Kuba) powiedział, że Polska dzieli się na tych, którzy Szpaka kochają lub nienawidzą. Nie wiem, ilu Polakom przyszłość lekko zniewieściałego, bardzo utalentowanego młodego człowieka spędza sen z powiek, coś jednak w tej opinii jest.
<!** reklama>
Wielu z nas, przez pewien czas, nawet żywo się interesuje takimi bohaterami mediów, zwłaszcza, jeśli odnoszą sukcesy i gdzieś tam w przestrzeni publicznej ciągle istnieją. Oni odgrywają też jednak kapitalną rolę... wychowawczą. Michał Szpak, który pewnie przez swą wyrazistą osobowość nie miał lekkiego życia w rodzinnym Jaśle, pozwala uwierzyć, że nawet z krańca Polski można trafić na salony. O niezwykłym gimnastyku z Bydgoszczy dowiedzieliśmy się dopiero wtedy, gdy Bartłomiej Pankau wygrał „Mam talent” (choć wcześniej na koncie miał już mnóstwo sukcesów zawodowych). Dziś słyszymy, że w finale „Szansy na sukces” bezkonkurencyjny był uczący w Świeciu muzyki mieszkaniec Niemcza...
Można kpić, że programy typu „You can dance” czy „Must be the music” służą tylko nabijaniu kabzy („wyślij SMS, od niego zależy zwycięstwo Twojego ulubieńca”) telewizyjnym stacjom. Można też jednak uwierzyć w więcej...
