Rzecznik. Jaki rzecznik?

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/warta_ryszard.jpg" >Ciekawe, po ilu dniach ktokolwiek spostrzegłby brak rzecznika prasowego rządu, gdyby informacja o dymisji Agnieszki Liszki nie została ujawniona. Nie zdziwiłbym się, gdybyśmy przez długie tygodnie tkwili w miłej nieświadomości tego faktu. I nie ma w tym nic dziwnego, bo Agnieszka Liszka należała do najbardziej dyskretnych rzeczników w ponad trzydziestoletniej już historii tego urzędu. Dyskretnych do tego stopnia, że sprawiała wrażenie, jakby jej w ogóle nie było. To nowość, bo w przeszłości na stanowisku tym pracowały różne osoby i osóbki, czasami całkiem nieciekawe, ale generalnie ci rzecznicy zawsze byli jacyś. Cyniczni, złośliwi i inteligentnie aroganccy, jak Jerzy Urban. Złotouści jak Krzysztof Luft czy Małgorzata Niezabitowska, i tacy, którzy nie byli w stanie wyjść poza sztywne, partyjne gadanie, jak Marcin Gugulski czy Jan Dziedziczak. Byli wreszcie tacy, jak Konrad Ciesiołkiewicz, którzy z wielkim sukcesem kreowali wizerunek swego szefa, i tacy, którzy robili jedynie za piękny kwiatek do siermiężnego kożucha - jak była miss, Ewa Wachowicz, która rzecznikowała za czasów premierostwa Waldemara Pawlaka.

<!** reklama>Agnieszka Liszka na tym tle kompletnie ginie. Co ciekawe, najbardziej niewidzialny rzecznik pracował w rządzie, któremu wiele można zarzucić, ale pod względem umiejętności budowania pozytywnego wizerunku swych działań, reprezentuje absolutne mistrzostwo. Dlatego właśnie tak naprawdę nie ma większego znaczenia, kto będzie stałym następcą Liszki. Tusk, ze swą umiejętności czarowania, uśmiechania się i robienia dobrego wrażenia, poradzi sobie nawet wtedy, gdyby urząd rzecznika w ogóle skasowano.