"Katyń" Andrzeja Wajdy - Najbardziej oczekiwany film wolnej Polski

W 68. rocznicę wkroczenia wojsk radzieckich do Polski wchodzi dzisiaj na ekrany kin. Scenariusz, pod którym obok reżysera podpisali się , powstał na kanwie książki

<!** Image 2 align=right alt="Image 63399" sub="Fot. postmortem.netino.pl">Obraz wszedł do rozpowszechniania w rekordowej liczbie ponad 150 kopii, jest bowiem częścią bezprecedensowej akcji społecznej pn. „Katyń 1940. Pamiętam”, z którą Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego wiąże wielkie nadzieje edukacyjne.

O zmierzeniu się z jedną z najdramatyczniejszych odsłon naszych dziejów Andrzej Wajda mówi po prostu: „Musiałem zrobić ten film”. A przecież zadanie było arcytrudne: raz, że ta historia w swoim bolesnym post scriptum toczy się na naszych oczach i do teraz nie doczekała się finału, dwa - jest dla reżysera traumą wynikajacą z osobistych przeżyć.

Cisza, która krzyczy

Musiał jednak wiedzieć Andrzej Wajda, jak na film czekają stowarzyszeni w Rodzinach Katyńskich i ci osobni w swoim cierpieniu. Bo ongiś im taką obietnicę złożył.

<!** reklama left>- I dotrzymał! - z mocą podkreśla Adam Kowalski z Mogilna, którego dziadek Władysław zginął w Katyniu. Nietrudno się zorientować, że dla tego 39-latka, który nigdy nie poznał ojca swojej matki i pewnie nauczył się z tym żyć, ważne było to dane słowo. Filmu wyczekiwał, ale się go nie bał. Nie po roku 2001, kiedy pierwszy raz był w Katyniu. Do końca życia dźwięczeć mu będzie w uszach dramatyczna cisza wisząca nad lasem katyńskim. - Teraz, 17 września, gdy pojechałem tam z delegacją towarzyszącą prezydentowi RP, było już inaczej - przyznaje pan Adam. Z zadumą, ale jakąś taką podniosłą. Tamta brzemienna rodzinnym dramatem cisza wróciła dopiero po premierowej projekcji „Katynia”, na którą został zaproszony. - Ten film trzeba obejrzeć - powie za całą recenzję.

<!** Image 5 align=right alt="Image 63406" sub=" Artur Żmijewski">Coś w tym jest, że nie ma słów na oddanie grozy i cierpienia. Córce Władysława, który został w Katyniu, a matce Adama, na wieść o filmie Wajdy też tylko bezgłośna łza spłynęła po policzku.

Pomordowani oficerowie osierocili wiele takich córek i synów, którzy albo filmu Wajdy nie doczekali, albo wyprawa do kina już nie dla nich. Żyją w swoim świecie, może bliżej utraconych? To kolejny paciorek z ich bolesnego różańca. I żal tym większy, że właśnie rodziny ofiar katyńskiej kaźni uczynił Andrzej Wajda bohaterami swojego filmu. Zbolałe matki, żony wyglądające powrotu mężów, dzieci, narzeczone...

<!** Image 3 align=left alt="Image 63399" sub=" Andrzej Wajda ">Bohater „Katynia” jest zbiorowy, a przecież sam - najpierw ze swoją niepewnością, potem ze skrywanym dramatem, który potęgowało kłamstwo.

- To tragiczna historia zamordowanych polskich oficerów opowiedziana przez pryzmat losów tych, którzy zostali przy życiu - pisze w przesłaniu do filmu Wajda. I nie jest to, co byłoby naturalne, znicz zapalony na grobie kpt. Jakuba Wajdy, ojca reżysera. Jeśli znicz bowiem, to na mogile zbiorowej.

Obecność obowiązkowa

Od dzisiaj można film Andrzeja Wajdy obejrzeć w kinach całej Polski. W związku z akcją społeczną „Katyń 1940. Pamiętam” na pewno pójdą nań gremialnie uczniowie.

<!** Image 4 align=right alt="Image 63406" sub=" Maja Ostaszewska">Taki szkolny przymus fatalnie się jednak kojarzy i rzadko przynosi zakładane efekty. Tymczasem chciałoby się, żeby w przypadku „Katynia” ten mechanizm nie zadziałał. Zresztą dzisiejsi uczniowie mają szansę dowiedzieć się o zbrodni katyńskiej z podręczników.Gorzej z ich rodzicami, dziadkami.

Może naszemu pokoleniu zatem warto powtórzyć za grającym u Wajdy (obok m.in. Mai Ostaszewskiej, Magdaleny Cieleckiej, Danuty Stenki i Jana Englerta) Arturem Żmijewskim: „Obecność na tym filmie to obowiązek”.

Film można oglądać w Multikinie