Wybieramy Lekarza Rodzinnego Roku
Jeszcze kilka lat temu chciałam w ogóle zrezygnować z medycyny. Czułam się koszmarnie wypalona zawodowo. Wydawało mi się, że kompletnie się do tego nie nadaję. Szukałam innych dróg dla siebie. Wiele musiałam zmienić, wiele się nauczyć, żeby być tu gdzie jestem. W miejscu, gdzie czuję się spełniona i szczęśliwa. Jestem zachwycona tym, że podjęłam ten trud i wdzięczna moim najbliższym, którzy towarzyszyli mi w tym procesie. Lubię swoją pracę, lubię swoich Pacjentów, lubię dojść do sedna problemu w diagnostyce. Kocham w POZ to, że stawia na relacje. Mamy z Pacjentami super więź, czuję, że mi ufają i nie wstydzą się żadnych pytań ani wątpliwości. Że możemy porozmawiać. Że wracają, często szczęśliwsi niż poprzednim razem. Uwielbiam w POZ to, że ktoś przychodzi do mnie czasem poturbowany fizycznie i psychicznie i powolutku zaczynamy wspólną drogę powrotu do dobrostanu. Ktoś poszedł na odwyk. Ktoś po 45 latach rzucił papierosy. Ktoś zdecydował się na dawno odkładaną profilaktykę. Ktoś wreszcie odważył się na psychoterapię. Ktoś podjął leczenie otyłości. I po jakimś czasie ten Ktoś wraca, jakiś taki dumny, promienny, odmieniony. To jest coś, czego nie opiszą żadne słowa i bonus do pracy, który nie ma ceny. Jestem absolutnie wzruszona i wdzięczna, że ktoś zadał sobie trud zgłoszenia mojej kandydatury. Nie wiem jak potoczy się los tego plebiscytu, ale sama nominacja to dla mnie ogromna nobilitacja. Dziękuję z całego serca!