<!** Image 1 align=left alt="Image 21528" >Harce polityków ucierających koalicję ciągną się niemiłosiernie, a kolejne debaty prezesów i przewodniczących do złudzenia przypominają te sprzed miesiąca czy dwóch. Tymczasem naród zaczął finisz PIT-owania - ze smętnym poczuciem finansowania tego wszystkiego. I pewnie łza się zakręci w niejednym oku, kiedy nadejdzie dzień zapłaty. Wczoraj łza się mogła też zakręcić, ale z bezsilności, bo znowu zaczęły się gry wokół naszego systemu podatkowego.
Najpierw były więc ponure sygnały w mediach, potem speckomunikaty Ministerstwa Finansów na temat pomysłów na rok przyszły. A podatnik drży, bo wie, jak trudno się rządzącym rozstać z jego pieniędzmi. O ile po zapowiedzi likwidacji ulg na wsparcie klubów sportowych czy zatrudnianie niań nikomu serce specjalnie nie krwawiło - w końcu obie okazały się wpadkami - to z pogłoską o likwidacji ulgi za Internet było inaczej. Bo w tym całym przekombinowanym systemie, jaki funduje nam się od parunastu lat, to jedna z ulg najsensowniejszych.
I nie chodzi tylko o rekompensatę za VAT, jaki jeszcze dołożono nam do i tak piekielnie drogiej sieci. Żyjemy w kraju w dalszym ciągu przaśnym internetowo i każde wsparcie „usieciowienia” jest ważne. Bo Internet to już nie tylko zabawka surferów - przenosi się tam w coraz większym stopniu użytkowa sfera życia bankowo-urzędniczo-zakupowego.
Chciałbym oczywiście wierzyć wczorajszym zapewnieniom minister Gilowskiej, że wszystko zmierza ku lepszemu. I że w systemie podatkowym zapanuje ład i porządek, a finanse publiczne zostaną wyczyszczone tak, że będziemy mogli płacić mniej, bo spadną koszty. Tyle że z euforią radziłbym poczekać, aż utrze nam się ta koalicja. Bo przecież paru facetów ma tam zupełnie inny pomysł na nasze pieniądze.
