8 kwietnia 1972 roku w Biurze Wystaw Artystycznych odbyła się publiczna debata nad planem budowy osiedla nowy Fordon autorstwa projektantów z Katowic: Jerzego Szaflarskiego, Aleksandry Lekkiej, Aleksandra Gałkowskiego i Stanisława Smolarskiego, który wygrał w konkursie zorganizowanym przez Stowarzyszenie Architektów Polskich.
Według tego planu 20 odrębnych jednostek mieszkaniowych wyposażonych zostało w pełny zespół obiektów towarzyszących i wkomponowanych w leśne polanki. Dzielnicę łączyć miała bezkolizyjna obwodnica. Architekci wytyczyli szeroki 100-metrowy pas pod połączenia drogowe, kolejowe i tramwajowe. W środku osiedla miało powstać wielkie centrum handlowo-usługowo-kulturalne z hotelem, kinem, teatrem i aż 7 szpitalami. Na skarpie stanąć miał kolejny wielki pomnik walki i męczeństwa. Wokół Starego Rynku w Fordonie pozostać miała tylko najcenniejsza zabudowa, uzupełniona „drapaczami chmur”, jak wówczas mówiono, czyli wieżowcami liczącymi 22 i 24 piętra (do wyburzenia przeznaczono m.in. więzienie i obecny kościół św. Jana). Pierwsze bloki osiedla w Fordonie oddano do użytku 10 lat później.
Tymczasem 8 kwietnia 1678 roku w bydgoskim kolegium jezuitów wygłoszony został „Dialog na Wielki Piątek”, jedno z pierwszych publicznych przedstawień teatralnych w mieście.
8 kwietnia 1897 roku miało miejsce zatwierdzenie projektu budowy pierwszej stacji wodociągów miejskich w Lesie Gdańskim.
8 kwietnia 1937 roku Zarząd Miasta podpisał zobowiązanie wobec ofiarodawczyni, wdowie po Leonie, Franciszce Wyczółkowskiej polegające na tym, że w związku z przejęciem daru w postaci zbioru prac Leona Wyczółkowskiego otoczy je szczególną opieką, m.in. będą one eksponowane w całości i zostanie powołane kuratorium do opieki nad nimi, do czego nigdy nie doszło.
