Choć ziołolecznictwo wraca do łask, plantatorzy nie zarabiają na tym kroci. Pozyskiwanie surowców zielarskich przypłacają ciężką pracą.
<!** Image 1 align=right alt="Image 3665" >Zbiór roślin zielarskich ze stanowiask naturalnych jest najprosttszym sposobem ich pozyskiwania. To jednak praca żmudna i czasochłonna. Dlatego obecnie surowiec ten pozyskiwany jest z upraw. Taki sposób gwarantuje dobrą jakość i sprawdzone zbiory. Otrzymuje się w ten sposób 75 proc. surowca zielarskiego dla przemysłu farmaceutycznego.
Głównie są to plantacje rodzime, jednak nie brakuje gatunków z innych stref klimatycznych, które wcześniej muszą być aklimatyzowane. Uprawa daje możliwość otrzymania odmian o określonym składzie chemicznym, można też tu uzyskać zioła o większej odporności na działania szkodników.
Od zarania dziejów
Zielarstwo jest pewnie tak stare jak rodzaj ludzki. Wiedza przekazywana z pokolenia na pokolenie przetrawała do naszych czasów. Korzenie tego sposobu leczenia sięgają starożytnych kultur azjatyckich. Najstarszym zachowanym dokumentem na ten temat jest chińskie dzieło, w którym opisane zostały właściwości stu ziół. Również w odkrytych w Egipcie papirusach odnaleziono ziołowe receptury.
Około roku 2000 przed naszą erą handel ziołami był już powszechny w Chinach, Indii, Babilonii oraz Syrii. To stamtąd właśnie rozprzestrzenił się na kraje basenu Morza Śródziemnego i Czarnego. W ten sposób wiedza o leczniczych właściwościach roślin trafiła do Grecji i Rzymu, gdzie urosła do rangi nauki.
Cynamon, aloes, imbir
Rozwój nauk przyrodniczych uległ zahamowaniu w okresie średniowiecza. Ożywił się dopiero w czasie XII wieku. Dzięki odkryciu przez Portugalczyków drogi do Indii, trafiły do nas imbir, cynamon, pieprz i aloes. XV-wieczna wymiana handlowa z Bliskim i Dalekim Wschodem przyczyniła się do rozwoju nauki o lekach roślinnych. Szybki jej rozwój przypada na pierwszą połowę XIX wieku. Ten czas to także rozwój chemii, która przyczynia się do ekspansji leków syntetycznych. Farmaceutyki nie mogą zastąpić całkowicie substancji leczniczych zawartych w roślinach. Dodatkowo synteza chemiczna przynosi szkodliwe skutki uboczne. W związku z tym na początku XX wieku wracają do lecznictwa oficjalnego środki roślinne.
Jak to się robi w Polsce
Pracownicy i właściciele plantacji wkładają sporo wysiłku, by ich zbiory były jak najdorodniejsze. - To zajęcie porównywalne do żniw - mówi Dorota Pastuszewska, były pracownik bydgoskiego „Herbapolu”. - Każde niedogodne warunki pogodowe mogą zaszkodzić plonom.
Ziemia pod uprawę musi być specjalnie przygotowana. - Rolnik całkowicie oczyszcza pole, na którym posiane będą zioła - opowiada Pastuszewska. - Do ziół nie powinny się dostać żadne środki chemiczne, dlatego do oczyszczania ziemi służą środki o działaniu jak najbardziej krótkotrwałym. Na oczyszczonym terenie nasiona rozsiewane są w rzędach, by umożliwić w późniejszym etapie ręczne pielenie.
Częstotliwość zbiorów zależna jest od rodzaju ziela. - Niektóre, na przykład majeranek, są ziołami jednorocznymi - tłumaczy specjalistka. - Wysiewamy je w kwietniu, a w sierpniu możemy już zbierać plony. Niestety tegoroczne plony były średnio o połowę niższe niż w latach ubiegłych, do czego przyczyniła się długotrwała susza. Średnio w skupie plantatorzy otrzymują 2,50 zł za kilogram.
Droga produktów do sklepów zielarskich wiedzie z plantacji, na których skoszonym produktem zajmuje się właściciel, do zakładów, gdzie zioła są cięte, mielone. Kolejny krok to pakowanie i segregowanie. Stąd już prosta droga do producenta zaopatrującego hurtownie, skąd gotowe produkty trafiają na sklepowe półki.
