U lesbijek jak w małżeństwie

Była to oparta na faktach historia Murzynki, którą w XIX w. pokazywano w europejskich cyrkach jako przykład ogniwa pośredniego pomiędzy człowiekiem i małpą.
Po czterech latach Kechiche powraca do tematu kobiecej inności. Tym razem współcześnie, na tle dostatniej, zachodniej cywilizacji. Dwie interesujące francuskie aktorki, młodziutka Adele Exarchopoulos i o kilka lat starsza Lea Seydoux, zagrały zakochane w sobie lesbijki, które decydują się na trwały związek pod jednym dachem. Kamera przygląda się życiu obu dziewcząt, później kobiet, przez dłuższy czas, spokojnie rejestrując różne etapy ich wspólnego życia.
Momenty, jak już wspomniałem, były. I to odważne, sfilmowane bez pruderii. Można w tym jednak dostrzec element porządku i konsekwencji, właściwych dla całej opowieści. Kechiche zdaje się mówić widzom: „Skoro rozmawiamy o miłości lesbijskiej szczerze i bez niedomówień, to i w kwestii seksualności pozostańmy wierni takiemu podejściu. A seksualne zauroczenie jest dla związku Adeli i Emmy bardzo istotne. Adelę poznajemy jeszcze jako uczennicę. Ma swoją paczkę jadowicie plotkujących koleżanek i pierwszego chłopaka, którego koleżanki mogą jej zazdrościć. Przypadkowo spotkana niebieskowłosa malarka, niewiele starsza od Adeli, wywraca ten uporządkowany świat licealistki. Emma jest świadoma swej orientacji seksualnej i pomaga Adeli w zrozumieniu, że jest lesbijką. To zaś szybko staje się tajemnicą poliszynela. Część dawnych znajomych odwraca się od Adeli, pozostawiając ją na skraju depresji.
Kłopoty kończą się, gdy Adela decyduje się zamieszkać w samodzielnym mieszkaniu Emmy. Artystyczna bohema, wśród której zaczyna się obracać, nie ma obyczajowych uprzedzeń. Niestety, z czasem związek Adeli i Emmy zaczyna się psuć z powodów podobnych, jak w wielu związkach heteroseksualnych. Jedna ze stron zaczyna wykorzystywać dominującą pozycję i spychać partnera w cień. Film Kechiche otrzymał Złotą Palmę w Cannes - chyba bardziej za odwagę niż za walory artystyczne.