Rozum charta w pościgu

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/reszka_jaroslaw.jpg" >Finał procesu policjanta, który w samochodowym pościgu łamał przepisy, uwieczniły telewizyjne kamery i flesze fotoreporterów z kilku redakcji. Trudno się temu dziwić, bo proces i tylko częściowo uniewinniający wyrok wpisują się w gorącą dyskusję o tym, ile stróżom prawa wolno i jak ograniczenia swobody ich działania wpływają na nasze bezpieczeństwo. Ludzie boją się przestępców, więc chętnie czytają o tym, że policjanci nie noszą broni od parady, a na drogach udaje im się złapać nie tylko delikwentów tak ululanych, że nie są w stanie uciekać. W kinach i telewizji pełno filmów, które pokazują gliniarzy osiągających widowiskowe sukcesy, działając na pograniczu prawa albo i poza prawem. Czy za takim wzorcem policjanta tęsknimy? Ja nie. I nie tylko dlatego, że film to film, a życie to życie. Nie każdy gliniarz ma predyspozycje do dublowania Mela Gibsona w „Zabójczej broni” - nawet jeśli kieruje autem niczym Hołek, a strzela jak Renata Mauer.

<!** reklama>Główny problem dotyczy wyczucia sytuacji i, związanej z nim, błyskawicznej oceny granicy ryzyka, której nie powinno się przekroczyć. Upraszczając nieco sprawę, bardziej można zaryzykować, jeśli wiadomo, że ściga się niebezpiecznego przestępcę, mniej - gdy chodzi o kierowcę, który nie zatrzymał się do rutynowej kontroli. Zapewne jest w Bydgoszczy wielu policjantów, którzy granicę ryzyka potrafią prawidłowo ocenić. Ilu ich jest i którzy to? Na takie pytanie nikt, łącznie z komendantem, pewnie nie odpowie. I dlatego także dla policjantów potrzebne są przepisy oraz kary za ich łamanie.