Przykładanie sąsiada do rany

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/kasznia_jaroslaw.jpg" >W sytuacjach ekstremalnych sąsiedzi zwierają szyki. Pomoc przy przeprowadzce, pierwsze pożyczanie soli, wzajemna dbałość o bezpieczeństwo w okolicy - to przejawy zawiązującej się więzi międzyludzkiej pośród niedawno jeszcze obcych ludzi. Prawdziwy sprawdzian przychodzi dużo później. Iskrą może być kopnięta przez nieuwagę wycieraczka, liniejący jesienią pies na balkonie lub nieco hałasu weekendowej nocy. Z klatek schodowych znikają wtedy kwiaty, na środku wspólnych balkonów wyrasta mur i zaczynają sie kłótnie o każdy centymetr wspólnej przestrzeni. Budowane we wspólnym pocie czoła bliźniaki upodabniają się do średniowiecznych twierdz.

Nasza odporność na wady innych ludzi nie wytrzymuje próby czasu. Tak samo jak atrakcyjność małych złośliwostek bierze górę nad chęcią podania ręki.

Człowiek bez wrogów czuje się nieswojo. Utrzymywanie przyjaznych, radosnych stosunków ze wszystkimi dookoła jest na dłuższą metę męczące. Sąsiad może być idealnym wrogiem. W gruncie rzeczy obcy człowiek i zawsze pod ręką. Deficyt w międzysąsiedzkim obrocie solą i papierek na wycieraczce to drobiazgi. Jednak kropla drąży skałę i suma tych drobiazgów może często doprowadzić na komisariat lub do sądu. Urzędnicy próbujący rozstrzygnąć sąsiedzkie spory szybko gubią wątek. Grad szczegółów i opisy jak akcja jednej strony wywoływała reakcję drugiej są odpychające. Obojętność urzędnika potęguje stres wszystkich stron w tym sporze. Czy w tej spirali zdarzeń nie ma końca? Lepiej tego końca nie szukać. Warto włączyć hamulec zarówno w wyścigu wzajemnych grzeczności jak i na etapie rozdawania kuksańców. Można mieć nadzieję na sprawiedliwość Temidy, ale też pewność, że jest ślepa...