Prezydent Rzeczpospolitej docenił

Władysław Marosz urodził się 22 września 1901 roku w Poznaniu. W dzieciństwie stracił oboje rodziców i jego wychowaniem zajęła się ciotka.

<!** Image 2 align=right alt="Image 74309" sub="Na zdjęciu Władysław Marosz, uczestnik powstania wielkopolskiego /Fot. Archiwum rodziny Mucha
">Gdy 27 grudnia 1918 roku w Poznaniu wybuchło powstanie wielkopolskiego, jako ochotnik, mając 17 lat, wstąpił w szeregi powstańcze. Wkrótce w oddzialach kcyńskich trafił na front północny. Walczył, między innymi, w pierwszej bitwie o Szubin i pod Szczepicami, gdzie został ranny w głowę. Po powrocie do zdrowia, wrócił do oddziału. Stacjonując w Dobieszewie, poznał Agnieszkę Górzyńską, przyszłą żonę. W maju otrzymał przydział do formującej się w Gnieźnie 4. kompanii karabinów maszynowych 9. pułku strzelców wielkopolskich, późniejszego 67. pułku piechoty.

Z początkiem lutego 1920 roku jego pułk przerzucony został na front litewsko-białoruski, do odwodu naczelnego dowództwa. Walczył w okolicach Czerkas i Baranowicz, gdzie Marosz został ranny w rękę. Po powrocie ze szpitala brał udział w walkach na froncie północno-wschodnim, gdzie osłaniał wycofujące się inne oddziały polskie, walczył nad Niemnem, Narwią i Bugiem. Ze swoim oddziałem przeszedł cały szlak bojowy znad Wisły aż do zakończenia wojny.

<!** reklama>Po demobilizacji podjął pracę w gorzelni w Dobieszewie. W 1925 roku poślubił Agnieszkę Górzyńską i oboje przeprowadzili się do Nakła. Tu pracował w nakielskiej cukrowni jako robotnik fizyczny. W 1928 roku urodziła się córka Marta, która po kilku miesiącach zmarła. W 1931 roku na świat przyszła córka Władysława, a trzy lata później - syn Henryk.

W sierpniu 1939 roku Władysław nie został powołany do służby wojskowej, ale z polecenia dowództwa Batalionu Obrony Narodowej w Nakle przydzielono go do obsługi jednej z barek rzecznych, na której załadowano duże ilości produktów żywnościowych, głównie konserw mięsnych z nakielskiej fabryki „Oscar Robinson Bacon” oraz cukru. Barkami dotarł do Kutna, a następnie powrócił do domu. W czasach okupacji ciężko pracował w nakielskiej cukrowni.

Po wyzwoleniu miasta został kierownikiem nakielskiej placówki Służby Ochrony Kolei. Zajęcie to początkowo było szczególnie niebezpieczne, gdyż często dochodziło do grabieży i rozbojów organizowanych przez szabrowników i pospolitych bandytów. Na kolei pracował do roku 1961, do czasu przejścia na emeryturę. Po śmierci żony ożenił się po raz drugi. Zmarł w sędziwym wieku 99 lat 4 kwietnia 2000 roku jako jeden z ostatnich powstańców wielkopolskich. Pochowano go w Nakle z pełnymi honorami wojskowymi w asyście kompanii reprezentacyjnej Pomorskiego Okręgu Wojskowego z Bydgoszczy. Za swoje czyny bojowe był wielokrotnie odznaczany i wyróżniany, w tym, między innymi, szablą od Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego.