Niech żyje cmentarz Starofarny!

W niedzielę słuchałam mszy na Wiślanej. Ksiądz przypomniał coś, o czym się łatwo i szybko zapomina, mianowicie, że za każdym nazwiskiem, za każdym portretem nagrobnym kryje się inna niesamowita historia, której wszyscy jesteśmy częścią. Dramaty, szczęście, ale i zwykłe, szare dni. Tych jest najwięcej.

Myślę o tym szczególnie, gdy zatrzymuję się przy tych starszych pomnikach. Tyle emocji, wirów historii, wrażeń, potrzebnych i niepotrzebnych słów, aż nagle ktoś kładzie na człowieku kamienną płytę. Mijają lata, znika ostatnia ręka, która zapalała znicze, mija urzędowe 20 lat, czas kruszy portrecik, zaciera litery, krzyż się pochyla. Za chwilę po nagrobku nie zostanie ślad.

PRZECZYTAJ:Bydgoszczanie byli hojni i dali 26 tys. zł na renowację zabytkowych nagrobków

Coraz bardziej doceniam znaczenie kwesty na rzecz ratowania najstarszych nagrobków, głównie z cmentarza Starofarnego, czyli najstarszych korzeni naszego miasta. Niech żyje Starofarny!