Nic się, kochana, nie zmieniłaś

Mówimy to najczęściej zupełnie szczerze, bo dla nas Ania czy Kasia ma takie same oczy i uśmiech jak trzydzieści-czterdzieści lat temu, te same gesty, tak samo odgarnia włosy z czoła i tak samo dobrze nam się z nią rozmawia. Dopiero po chwili uświadamiamy sobie, że jednak nie rozmawiamy o sobotniej imprezie, wspólnym wyjściu do kina, muzyce, ciuchach, ale o sprawach rodzinnych, pracy a nawet chorobach. Czasem wspominamy tych, którzy już odeszli, dawnych nauczycieli i znajomych. Czas udaje się zatrzymać tylko pozornie, na moment i nikt nic na to nie poradzi. Możemy nieźle się trzymać „jak na swoje lata”, ale cudów nie ma i mając czterdzieści, pięćdziesiąt i więcej lat nie będziemy wieczną dwudziestką. Tymczasem naturalny proces zmiany, starzenia się, staje się powoli czymś wstydliwym, wręcz nieprzyzwoitym.

Pewna znana pisarka przyznała niedawno, że farbuje siwiejące włosy, żeby młodzież, widząc jej szybką jazdę na rowerze, nie komentowała, że babcia się przewróci. A przecież wszystkie te przeżyte lata to bardziej nasza zasługa niż wina. Często powód do dumy, że udało się pokonać wiele przeciwności losu, coś wartościowego w życiu zrobić, kogoś kochać, czegoś się nauczyć. Mamy prawo się zmieniać i nie czuć się z tego powodu gorsze niż dwadzieścia lat wcześniej. Dziwię się znanym kobietom, nie tylko aktorkom lub piosenkarkom, że godzą się na sesje zdjęciowe i publikacje ich wizerunku tak zmodyfikowanego, że wyglądają jak własne córki. Wygładzone, wyszczuplone, z nieskazitelną cerą i bujnymi włosami czasem przestają być w ogóle podobne do siebie. Umniejszają w ten sposób wartościowe rzeczy, które były ich udziałem, a próbują ścigać się w konkurencji, w której wygrać i tak nie mogą.