Na słusznych słupach

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/reszka_jaroslaw.jpg" >Akcja dekomunizacji ma także wymiar edukacyjny. Długo żyłem w słodkiej nieświadomości tego, że Jan Tałdykin, patron jednej z ulic na bydgoskim Fordonie, był radzieckim lotnikiem. Wobec tej historycznej tępoty nie mogło mi przyjść do głowy, że jako poddany Stalina, służył radzieckiej racji stanu i ginąc pod polskim niebem, wyzionął ducha za pobiedę komunistycznego totalitaryzmu.

Notabene, ciekaw jestem, czy sam Tałdykin, który nie pobierał przecież lekcji u ekspertów z IPN, był świadom, za co tak naprawdę umiera. Mętnie kojarzyła mi się też postać Juliana Nowickiego, patrona jednej z toruńskich ulic. Dopiero parę dni temu jeden z kolegów wyjaśnił mi, że okoliczności śmierci męczennika Komunistycznej Partii Polski mogły być mniej chwalebne niż te, które za Peerelu podawano w oficjalnej, zapewne pieczołowicie ocenzurowanej biografii. Ustawiczne kłopoty z naszymi patronami przekonują mnie, że najbezpieczniejsze nazwy to te zoologiczne (jak ul. Sardynkowa), botaniczne (ul. Dębowa), chemiczne (ul. Żelazna) i fizyczne (ul. Długa).

Aby zaś zbytnio nie komplikować sobie życia, niesłuszne dziś nazwy wystarczyłoby „zuniwersalizować”: bydgoska ul. Planu 6-letniego mogłaby pozostać jako ul. Planu (zawsze coś się planuje, nieprawdaż?), a toruńska ul. Armii Ludowej - jako chwalebna w każdym ustroju ul. Armii Wyzwoleńczej. Co natomiast począć z ul. Juliana Nowickiego? Niech stanie się ul. Juliana. Można nawet zaryzykować ul. Nowickiego, lecz bez imienia. Nowicki to tak popularne nazwisko, że zawsze jakąś poprawną politycznie postać można by z taką ulicą kojarzyć. Tak jak trzy słupy z pomnika na skwerze Leszka Białego w Bydgoszczy, wiązane onegdaj z sojuszniczym triumwiratem PZPR, ZSL i SD, można by teraz zadedykować PiS, LPR i Samoobronie.