Jak z górki, to trudniej

Gdy co rusz zauważamy, że jakby lekko odstajemy od tego, co kręci się wokół nas, a za czym przestajemy nadążać...

„Sils Maria” to film właśnie o przemijaniu, o momencie przejścia, przecież uniwersalnym dla każdego. Choć nie tylko o tym - bo tematów do gdybania tu co niemiara. To też ballada o sztuce wysokiej w epoce kultury pop, albo o artyście w świecie medialno-celebryckim. I to ballada wcale nie uciekająca w jednoznaczną chwalbę i potępienie. To film o relacji teatru i życia. I o innej relacji - o przyjacielskim i pasożytniczym jednocześnie związku dwóch kobiet. O starzeniu się, ale też o rozpadzie systemu wartości i zmianach cywilizacyjnych. I o paru innych sprawach także.

Mamy tu więc wielką aktorską gwiazdę. Przed laty zabłysnęła jako osiemnastolatka w sztuce o młodej dziewczynie, która uwodzi i doprowadza do samobójstwa swoją starszą szefową. Teraz ma zagrać w tej sztuce znowu, tyle że ma być szefową. Aktorka broni się przed rolą, choć przecież tak naprawdę trudno jej pogodzić się z tym, że jej świat ma być pożarty przez młodziutką gwiazdę pop, którą obsadzono w roli młódki.

Żeby było jednak jasne - „Sils Maria” to nie jest arcydzieło. Ba, czasami film robi wrażenie przeładowanego różnymi odniesieniami, ma też fragmenty lekko nudziarskie. Na szczęście już po chwili jakiś kolejny mocny moment nas magnetyzuje.

To także koncert na trzy główne bohaterki - aktorkę, jej asystentkę i nową gwiazdę. To jednak Juliette Binoche w głównej roli tu czaruje - jako kobieta niby pogodzona z czasem i naturą, niby akceptująca koszty życia obok medialnego cyrku, ale jednak coraz bardziej w tym wszystkim zagubiona. Bo jej świat sztuki, wyzwań i starej konwencji się sypie. A ona nie chce ścigać się na podwórku kolejnej generacji. Cóż, jak twierdzą różni mądrale, Binoche gra tu trochę siebie.