Co da krzyk ze Świecia?

Telewizje rzuciły się na materiał filmowy Tomasza, jednego z bohaterów mojego piątkowego artykułu o obserwacji sądowo-psychiatrycznej w Świeciu. Potraktowano przerażające zdjęcia jego autorstwa jako materialik newsowy. A teraz, proszę Państwa, chwila o wariatkowie!

Tego najbardziej obawiał się autor, z którym kontaktowałem się od ponad miesiąca, jeszcze gdy był na obserwacji w Świeciu. Nagrywał dla siebie, by - wspominając swoją dramatyczną drogę na oddział XIII - pozostać wiarygodnym.

Teraz wszyscy, włącznie z prokuraturą, koncentrują się na warunkach w jakich przebywają chorzy. To co, żadna kontrola wcześniej tego nie widziała?! A dyrekcja szpitala w Świeciu chwali się przeżyciem setek kontroli, które zawsze kończyły się pozytywnie. Zawsze wszystko było wspaniale. Prawa pacjenta przestrzegane, szacunek dla osoby ludzkiej zachowany. I starczyło kilka przypadkowych migawek z ukrytej kamery, by czar prysł?

Jestem pewien, że nadzór nad szpitalem doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale machał ręką, bo przecież „psychiczny” wytrzyma wiele.

<!** reklama right>Boję się, że hałas wokół szpitali psychiatrycznych nie przyniesie stałej poprawy panujących tam warunków. Obawiam się, że wszystko wróci do normy. Gdy kolejny Tomasz z kamerą pojawi się po wielu latach, znowu będzie wielki krzyk, że tak przecież z ludźmi nie można.

Film Tomasza może jednak przynieść inny pozytywny skutek. Wymaga obejrzenia w całości, wejścia w rolę tak zwanego obserwanta. Wtedy człowiek rozumie całą kuriozalność kwestionowanego przez Helsińską Fundację Praw Człowieka oraz rzecznika praw obywatelskich artykułu 203 k.p.k., pozwalającego każdego umieścić na siłę w tych warunkach. Ten film powinien zmienić prawo. A to już nie sensacyjka, ale rzecz poważna. Oby do tego posłużył materiał zebrany przez Tomasza.