Chwała bezimiennym

<!** Image 1 align=left alt="Image 39804" >Gdy sportowcy trafiają na pierwsze strony gazet niewielu już pamięta, że na ich sukces złożyła się także praca wielu, często zapomnianych trenerów. Na szczyty wspinają się nieliczni. Z tak zwanych grup naborowych, i to dotyczy praktycznie niemal każdej dyscypliny, po kilku, kilkunastu latach treningów tylko pojedynczy zawodnicy osiągają poziom I-ligowy. A już żeby trafić do reprezentacji konieczna jest wielostopniowa selekcja z tysięcy potencjalnych kandydatów.

Wiedzą coś o tym ludzie pracujący za grosze w małych klubach. Ile swojego wolnego czasu muszą poświęcić adeptom piłki nożnej, koszykówki, siatkówki, by wychować klasowego zawodnika. To właśnie oni kształtują podstawowe nawyki. Piłkarza uczą przyjęcia piłki, podania, strzału, koszykarza - kozłowania, dwutaktu, ułożenia ręki przy rzucie, siatkarza - serwisu czy ataku nad siatką. Do znudzenia powtarzana elementy techniczne sprawiają, że w miarę upływu lat zawodnik wykonuje je automatycznie. Dziś, gdy jeszcze przeżywamy świetne występy chłopców Raula Lozano w Japonii z bydgoszczaninem Michałem Winiarskim na czele, warto przypomnieć jego pierwszego trenera, Waldemara Szalbierza. To pod jego okiem w szkole na Wyżynach „Winiar” uczył się siatkarskiego rzemiosła. I - jak widać - skutecznie.

Gwiazdy światowego formatu zawsze podkreślają, że sukces, jaki odnieśli jest wypadkową w niewielkiej części talentu i w zdecydowanej przewadze ciężkich, czasami nawet katorżniczych, treningów. Ale przecież ktoś z nimi zaczynał od zera.