Bądź dobry dla siebie

<!** Image 1 align=left alt="http://www.express.bydgoski.pl/img/glowki/czarnowska_ewa.jpg" >Życiem ucznia - zdolnego odrobinę ponad przeciętną - rządzi kalkulacja. Obok kolegów wybitnych, dla których udział w olimpiadach przedmiotowych jest spacerkiem, jest całe grono takich, którzy te starty przeliczają na punkty. Tyle i tyle punktów w tym i w tym konkursie da przepustkę do lepszej szkoły czy (dla maturzystów) na lepszy kierunek studiów. Bonus może przynieść i działalność wolontariacka. Więc czasem - abstrahując od porywów serca i zdolności - po prostu warto się zainteresować udziałem w konkurencjach olimpijskich.

Pewnego razu znalazłam się na finale polonistycznego konkursu dla szóstoklasistów. Podenerwowana, bo wśród siedemdziesiątki uczniów było moje dziecko, zauważyłam jednak coś arcyniepokojącego. Bladych i rozdygotanych 12-, 13-letnich finalistów wokół. Świadomych, że są o włos od zwycięstwa - oczekiwanego także przez rodziców i nauczycieli. Posadzonych potem przed obliczem komisji życzliwej bardziej lub mniej, by wyrecytowali (efektownie lub nie) przygotowaną (samodzielnie lub nie) prezentację.

<!** reklama>My, dorośli, takie sytaucje znamy. Zdaliśmy już kilka egzaminów, wiemy, jak to się je. Przestajemy jednak chyba odróżniać dojrzałość od możliwości emocjonalnych dzieci. Podkręcamy je, wstawiamy do wyścigów, tłumacząc potem przewrotnie, że sam udział, nieustawanie w wysiłku, jest już nagrodą. Zapominamy, że na „prawdziwe” życie mają jeszcze czas. Że to ściganie się z innymi jeszcze je i tak dogoni. Jeśli nie w gimnazjum, to już na pewno w liceum. Na sto procent na studiach, a już zdecydowanie przy szukaniu pracy. Więc może jeszcze czas powściągnąc lejce?...